Graduation, Parties ,and blankets

Hoihoi,

hier alweer een verslag vanuit het warme South Dakota, en met warm bedoel ik de afgelopen dagen, want sinds gisteren is er een enorme onweers- en regenbui over Redfield aan het gaan. Het lijkt wel Nederland hier, heel veel regen en onweer, heerlijk! Voordat deze bui begon was het rond de 30 graden voor een paar weken aan een stuk. Het zal nog moeilijk worden weer aan dat regenachtige Nederlandse weer te gaan wennen.

Vandaag is het nog precies een maand voor ik vertrek naar nederland en gisteren was het nog precies vijf weken voor ik ook daadwerkelijk weer in Nederland ben. Maar even een stukje terug in de tijd, op 11 mei had een vriendin van mij, Samantha, een feestje. Dit feestje was in een hotel in Abberdeen, een stadje hier ongeveer 45 minuten vandaan. Omdat niet iedereen zomaar naar Abberdeen mag rijden van zijn of haar ouders, en openbaar vervoer hier niet bestaat, had Samantha's moeder een partybus geregeld. Met deze bus werden we opgehaald aan huis, dit was al een feestje opzich, want het was heel gezellig! Daarna gingen we naar het hotel, een grote en luxe hotelkamer met bubbelbad en een hele grote woon- slaap- en badkamer! Hier hebben we film gekeken, en om twee uur 's nachts gingen we naar Ihop. Ihop is een pannenkoeken restaurant waar heel veel jongeren naar op "Ihop-trip" gaan om twee uur 's morgens, ze vertrekken dan rond een uur 's nachts vanuit Redfield om in Abberdeen pannenkoeken te gaan eten! Amerikanen hebben rare gewoontes! Maar het was wel echt heel erg leuk, zo 's morgens vroeg pannenkoeken eten. Daarna gingen we weer terug naar het hotel, het was ondertussen vijf uur 's morgens, en om zes uur opende het zwembad van het hotel weer, waar we dus heen gingen voor een ochtendduik.Rond de middag werden we door de partybus weer naar huis gebracht, het was nu wel een stuk rustiger in de bus aangezien niemand echt veel slaap had gehad!

Afgelopen zondag, 20 mei, was het diploma uitreiking, wat hier heel belangrijk is voor Amerikanen. Natuurlijk krijgen we allemaal zo'n pakje aan en een hoedje op, deze krijg ik ook mee naar huis! De jongens droegen dit jaar blauw, de kleur van de school, en voor de afwisseling droegen de meiden zwart. Ik ben er wel achter gekomen dat echt niemand er goed uitziet in zo'n rare toga en zo'n nog verschrikkelijkere hoed. Je moet deze dan ook helemaal over je voorhoofd heentrekken zodat hij recht op je hoofd staat, waardoor het lijkt of je een oud kalend mannetje bent, maar gelukkig ziet iedereen er zo uit! De diploma uitreiking was in de gymzaal die helemaal vol stond met stoelen en ook de tribunes waren uitgeklapt en deze waren allebei gevuld met mensen. Aan het begin van de uitreiking staan alle gasten op en moeten de leerlingen in hun "cap and gown" naar binnen lopen, om daarna hun plaats vooraan in de gymzaal te vinden.

Dan komt het schoolhoofd naar voren om een speech te geven, en het woord wordt dan overgedragen aan twee leerlingen uit het laatste jaar. Deze twee leerlingen geven dan een speech, en hierna begint het uitreiken van de diploma's. Een voor een wordt elke kandidaat naar voren geroepen door ons schoolhoofd, het leuke was dat ze in Amerika ook doopnamen vaak gebruiken bij officiele gelegenheden, iedereen hier heeft een doopnaam, en ik heb er twee die niet heel makkelijk uit te spreken waren voor mr. Lewis. Ook las hij de namen van mijn ouders en gastouders, een advies voor jullie allemaal; laat een Amerikaan nooit Marian en Gerard zeggen, want het klinkt een beetje alsof hij het slijm achter uit zijn keel probeert op te hoesten! Maar nadat mijn naam zo ongeveer was opgelezen moest ik dus dat podium op, ze gaven mij geen dilpoma omdat ik geen vier jaar op die school heb meegelopen, wel kreeg ik een cerfiticaat van aanwezigheid. Nadat iedereens naam was opgelezen vertelde het schoolhoofd ons dat we officieel geslaagd waren, en toen mocht de kwast van onze hoed vam de linkerkant, voor leerlingen die nog niet geslaagd zijn, naar de rechterkant, voor de leerlingen die geslaagd zijn.

Heel lang heeft hij overigens niet aan de rechterkant gezeten, want meteen daarna mochten we hoed in de lucht gooien. (Ja echt zoals je in films ziet!!) Daarna was de diplomauitreiking over en konden de feestjes beginnen. De meeste geslaagden geven hun feestje op de dag van de diploma uitreiking. Dit wordt dan gehouden in een zaal in Redfield of als ze een groter huis hebben, in hun eigen huis. Het is meer een receptie dan echt een feest, en veel leerlingen die uitgenodigd zijn gaan van feest naar feest in een middag en blijven dus niet zo lang op hetzelfde feest. Mijn feest ga ik pas geven op 21 juni, en dan doe ik dat tegelijk met mijn verjaardag (24 juni) en mijn vertrek (ook 24 juni.)

De zondag van de diploma uitreiking was er natuurlijk gewoon een dienst in de kerk. Deze staat dan deels in het teken van de geslaagden, alle leden van de kerk die slagen mogen in hun cap and gown naar de kerk komen, en krijgen een plaats vooraan in de kerk. De lieve oude omatjes in de kerk maken dan een sprei van patchwork voor iedereen die een diploma krijgt. Maar omdat het voor mij moeilijk gaat zijn deze mee naar huis te nemen, word er door de mensen van de kerk geld bij elkaar gelegd om deze op te kunnen sturen. Ook had ik die zondag na de diens een taart waar iedereen in de kerk een stukje van kreeg. Heel veel mensen hadden ook een kaart voor mij meegebracht, met daarin een donatie voor Alexys Becker. Omdat mijn koffer al aardig vol gaat zitten, had ik iedereen gevraagd om mij geen cadeaus te geven op mijn feest en in de kerk. In plaats van cadeaus heb ik gevraagd of ze een donatie wilden geven voor Alexys. Zij is een acht jarig meisje dat leukemie heeft en al jaren zowat elke dag in het ziekenhuis is. Het geld dat ik ophaal wordt gebruikt voor een vakantie die ze willen gaan maken als ze zich over een tijdje wat beter voeld.

De kerk hier heeft zoveel lieve mensen als leden! Iedereen kwam me feliciteren met mijn diploma, ze kennen allemaal mijn naam en de meeste zijn niet bang me ook een knuffel te geven! De kerk hier voeld bijna als een tweede familie, dat is wel wat anders dan de kerk in Nederland. Ik heb een best wel hechte band met heel veel mensen hier in de kerk en zoek ze ook regelmatig op buiten zondagen om. Ik ga al die gekke oude mensen zeker missen!

Morgen vertrekken we naar Yellowstone! Onze lang geplande vakantie, ik heb er echt heel veel zin in! Ik ben nog druk bezig met inpakken maar wilde mijn blog even updaten zodat er straks een heel verhaal over Yellowstone kan staan! Onderweg naar Yellowstone gaan we ook naar Mt. Rushmore en Crazy Horse (De Mt. Rushmore van de Indianen) en naar een oud dorpje gebouwd in 1800. Het gaat echt leuk worden!!

Liefs Marlie

p.s. Mijn camera is gemaakt! Hiervoor heb ik wel de lens die vastzat in drie stukken moeten breken, maar ik kan in ieder geval foto's maken in Yellowstone! Die krijgen jullie ook zeker te zien!!